Een bijzonder element dit jaar was dat deelnemers in de voorrondes niet allemaal dezelfde puzzel hoefden te maken. Bij de individuele en duo-voorrondes kregen de puzzelaars steeds de keuze uit twee verschillende puzzels, waarvan er slechts één gemaakt hoefde te worden. In de teamwedstrijden werd het nog uitgebreider: daar mocht elk team zelfs kiezen uit vier puzzels.

Die keuzes hadden een duidelijke invloed op het verloop van de wedstrijden. Een slimme keuze kon net het verschil maken tussen een finaleplaats of uitschakeling, terwijl een verkeerde keuze vaak betekende dat een puzzelaar of team minder hoog eindigde dan verwacht. Vooral bij de individuele voorrondes leverde dit verrassingen op: enkele puzzelaars die vooraf niet als kanshebbers werden gezien, eindigden ineens hoog omdat ze precies de juiste puzzel kozen.

De keuze zorgde niet alleen voor spanning bij de deelnemers, maar ook voor levendige discussies langs de zijlijn en in de livestreams. Welke puzzel kies je? Ga je voor de afbeelding die je het mooist vindt, of juist voor de puzzel waarvan je denkt dat die sneller te leggen is? Daarbij speelde ervaring ook een rol: wie een puzzel al eens eerder had gemaakt, koos vaak voor de herkenning en kon daardoor flink tijd winnen.

Opvallend dit jaar was de keuze voor ronde puzzels tijdens de voorrondes. Dat gaf een andere dynamiek aan de wedstrijden: minder herkenbare randen en een andere manier van sorteren. Veel deelnemers waren dit niet gewend en dat maakte het extra spannend. Tegelijkertijd zorgden de ronde vormen voor afwisseling en lieten ze zien dat er steeds weer nieuwe manieren zijn om puzzelaars uit te dagen.

Bijzonder was dat er maar liefst vijf puzzels uit de serie Circle of Colors werden gebruikt: Animals, Ocean, Astrology, Candies en Desserts. Deze kleurrijke serie bleek perfect gekozen voor de voorrondes: visueel aantrekkelijk, herkenbaar voor veel puzzelaars en toch uitdagend door de ronde vorm.

Zelf heb ik twee van deze puzzels in mijn collectie: Animals en Ocean. Vooral Animals is mijn favoriet, een puzzel die ik al vaker heb gelegd. Mijn persoonlijk record op deze puzzel staat op 46:03 minuten – een tijd die, zo bleek tijdens dit WK, ruimschoots genoeg zou zijn geweest om me te plaatsen voor de halve finale. Dat maakt het extra leuk om te zien dat juist deze puzzels onderdeel waren van de competitie.

Het toernooi begon al spectaculair met de winst van TeamNL in de landenwedstrijd. In een race tegen de klok op een puzzel van 1500 stukjes lieten de Nederlanders meteen zien wat ze waard waren. Dat goud op de openingsdag gaf niet alleen vertrouwen, maar zette ook de toon voor de rest van het kampioenschap.

Individueel kwamen de voorspellingen grotendeels uit. Zoals verwacht was Inge Sinot erg snel en met haar 11e plaats bevestigde ze dat ze structureel bij de beste puzzelaars ter wereld hoort. Haar zus Ellen eindigde individueel wat lager, maar maakte dat later ruimschoots goed in de pairs competitie. De echte uitblinker was echter Maartje van der Meer. Als debutante had ik haar in mijn voorbeschouwing al genoemd als talent om in de gaten te houden, maar ze overtrof alle verwachtingen met een fantastische 6e plek overall, de hoogste Nederlandse notering van het toernooi. Daar bleef het niet bij: in de categorie nieuwkomers pakte ze ook nog eens zilver. Delia Keetman-Verhoef voegde daar een fraaie tweede plaats in de categorie 45–60 jaar aan toe, waarmee ze haar ervaring en klasse bevestigde.

Ook in de pairsfinale liet Nederland zich van zijn beste kant zien. De zussen Ellen en Inge Sinot behaalden een prachtige bronzen medaille en stonden daarmee op het podium. Daarachter volgden verschillende andere Nederlandse duo’s met sterke klasseringen: Sien en Teun Braat eindigden op de 13e plaats, vlak voor Martine Valk en Maartje van der Meer die 14e werden. Rowan Versteege en Jesse Jansen legden beslag op plek 26, terwijl Charlotte Reitsema en Nienke Schenkelaars als 33e finishten. Ook Sandra van der Meulen-Keetman en Delia Keetman-Verhoef wisten zich naar de finale te puzzelen en sloten af op de 76e plaats. Opvallend was bovendien het gemengde duo van Tamar Visser en Denise Bode (🇩🇪), dat knap als 10e eindigde. Bij de nieuwkomers zorgden juist de Nederlanders voor vuurwerk: Sien en Teun Braat pakten zilver en Tamar en Denise wisten zelfs goud te winnen.

In de teamsfinale kwam het mooiste resultaat van O’s And A’s, met daarin de zussen Sinot samen met Sien en Teun Braat. Zij puzzelden zich naar een schitterende derde plaats en brachten zo nog een podiumplek naar Nederland. Het team Ik Hoor Een Stukje Vallen (Martine Valk, Rowan Versteege, Jesse Jansen en Maartje van der Meer), dat ik in mijn voorbeschouwing al had genoemd als een collectief om op te letten, haalde de 24e plaats. Daarnaast deden ook Orange Is The New Puzzle (met onder andere Charlotte Reitsema en Jan Sinot) het goed en ze eindigde op de 43e plaats. Tot slot wisten ook The Sorting Hats (Sandra van der Meulen-Keetman, Delia Keetman-Verhoef, Mieneke Boots-Verhoef en Chantal De Jong) zich voor de finale te plaatsen en sloten die af met een 73e plek.

Terugkijkend op mijn voorbeschouwing kan ik zeggen dat de verwachtingen grotendeels zijn uitgekomen – en in sommige gevallen zelfs zijn overtroffen. De Sinots bevestigden hun klasse, Maartje van der Meer brak door als nieuwe topper in de wereldtop, de Braats bewezen hun veelzijdigheid zowel in duo’s als in teams, en Tamar Visser liet zien dat ze bij de nieuwkomers meteen voor goud kon gaan. Nederland was dit WK niet alleen breed vertegenwoordigd, maar speelde op alle fronten mee om de prijzen.

In 2025 stond er een nog groter veld van 182 deelnemers aan de start. Maar liefst 175 van hen finishten, goed voor een finishpercentage van ruim 96%. De top was iets trager dan in 2024: de winnende tijd bedroeg 39:44 minuten en het gemiddelde lag op 57:51 minuten. Bovendien bleven dit keer 102 deelnemers binnen het uur, wat iets lager is dan het jaar ervoor. Dat wijst op een breder veld met meer variatie in tempo, maar ook een duidelijk robuustere finale met veel minder uitvallers.

De onderstaande grafiek maakt dit verschil goed zichtbaar. Iedere lijn toont de tijden van alle deelnemers, gesorteerd op eindpositie. De rode lijn is 2024 en de blauwe lijn 2025, met de stippellijnen als gemiddelde per jaar. Het beeld is duidelijk: 2024 had een snellere top en meer snelle finishers, maar ook meer uitvallers. 2025 leverde een grotere finale op met een hoger finishpercentage, waarin vrijwel iedereen de eindstreep haalde.



Alles bij elkaar laat dit zien dat de individuele finale van 2024 in termen van pure snelheid net wat sterker was, terwijl de finale van 2025 vooral indruk maakte door haar omvang en stabiliteit. Dat benadrukt hoe de puzzelsport zich ontwikkelt: ieder jaar meer deelnemers, een steeds bredere top, en toch een constante strijd op het hoogste niveau.